Έστω και για μια φορά στη ζωή σου θα έχεις ακούσει τη φράση ‘’Μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις’’. Εδώ έρχομαι εγώ λοιπόν για να συμπληρώσω λέγοντας ‘’Ένας ήχος ίσον 10.000.000 συναισθήματα’’. Αυτές οι δύο φράσεις δεν είναι τυχαία μαζί στο ίδιο άρθρο, καθώς αν τις παντρέψεις θα έχεις μόλις κάνει μια μικρή αναφορά σε αυτό που λέμε κινηματογράφος, ή αλλιώς 7^η τέχνη.

Αν γενικεύσουμε το θέμα θα μιλήσουμε για ένα μέσο που έκανε την εμφάνιση του στο κοινό στα τέλη του 19^ου  αιώνα, επονομαζόμενο ως ‘’βουβό κινηματογράφο’’. Αποτελούνταν από την προβολή συνεχόμενων εικόνων σε ένα πάνί και την ίδια ώρα μια ορχήστρα έπαιζε από πίσω μουσική . Όσο πέρναγαν τα χρόνια η μουσική μπήκε και αυτή με τη σειρά της μέσα το πανί, ακούσαμε τις φωνές των ηθοποιών και το χρώμα ήρθε να ολοκληρώσει τη σύνθεση.

Ειδικεύοντάς το τώρα, θα παρατηρήσουμε ότι όσα χρόνια και να πέρασαν, όσα είδη κινηματογράφου και να αναπτύχθηκαν, όσες λεπτομέριες και να πρόσθεσε η τεχνολογία, ο βασικός κορμός δεν άλλαξε. Αυτός δεν είναι άλλος από τη μουσική. Καθώς είναι το μόνο που μπορεί να πάιξει με τα συναισθήματά μας ανάλογα με το τι θέλει η σκηνή.
Το soundtrack κατά κύριο λόγο γεννιέται από την ταινία. Μουσική καθαρά εμπνευσμένη από την ιστορία της. Τα τελευταία, τουλάχιστον, 70 χρόνια το soundtrack έχει γίνει ο ύμνος της κάθε ταινίας. Δεν είναι λίγες οι φορές που όταν αναφαίρεσαι σε μια ταινία, στο πίσω μέρος του μυαλού σου παίζει από πίσω το βασικό θέμα. Αρχίζοντας με τα πιο κλασσικά έως τα πιο σύγχρονα συναντάμε ταινίες όπως, Ο καλός, ο κακός και άσχημος, για μια χούφτα δολλάρια, ο νονός, τα καλά παιδιά, starwars, ο τελευταίος των μοικανών, braveheard, ο άρχοντας των δαχτυλιδιών, (γιατί όχι?Ηρακλής, Toystory και Μουλάν), οι πειρατές της καραιβικής και άλλα πάρα, μα πάρα πολλά. Υπάρχουν και βέβαια περιπτώσεις που μια ταινία έγινε κλασσική λόγο της μουσικής της όπως το conquest of paradise και chariots of fire με τα ομόνημα soundtracks να έχουν την υπογραφή του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Και προφανώς δεν έλειπαν οι ταινίες που έμεινα στην ιστορία μόνο και μόνο για τη μουσικής τους, που εύκολα θα έλεγες ότι η μουσική άξιζε δέκα φορές παραπάνω από την ίδια την ταινία, όπως το requiem for a dream, Saturday night fever.

Μπάινοντας λοιπόν σε αυτό τρυπάκι βλεπουμε και άλλες κατηγορίες soundtrack, όπως ο δανεισμός ενός είδη υπάρχον τραγουδιού για τις ταινίες. Το συγκεκριμένο το έκανε ευρέως γνωστό ο πατριάρχης των καλτ ταινιών QuentinTarantino μέσα από τις δεκάδες κλασσικές ταινίες του που λατρέψαμε, αναφαιρόμενοι στο surfrider(The lively ones) και pulp fiction διασκευή της Μισιρλού από τον Dick Dale για την ομόνημο ταινία. Το Bang bang της Nancy Sinatra για το Kill bill. Little green bag από το George Baker για το Reservoir dogs. Down in Mexico από τους Coasters για το Death proof και αυτός ήταν μόνο η αρχή. Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις όπου όλο το playlist μιας ταινίας είναι κυριολεκτικά, ένα και ένα όπως στο Sandlot και στο Guardians of the galaxy. Αρκετά άλλα παραδείγματα πολλών άλλων ταινιών όπως το Where is my mind των Pixes για την ‘’ταινιάρα’’ Fightclub, το Mr Robinson και Sound of silence των Simon & Garfunkel για το The graduate, Nightcall από Kavinsky για το Driver και τα χιλιοακουσμένα Bad to the bone και born to be wild κ.α πολλά.

Οπότε σύμφωνα με όλα τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ένα πράγμα, ότι η μουσική δεν είναι απλά το δυνατό χαρτί μια ταινίας, αλλά ο ακρογωνιαίος λίθος που θα στηριχθεί πάνω του.