Ζώντας σε μια εποχή που η αβεβαιότητα είναι μεγάλη και τα πράγματα δεν είναι δεδομένα, όπως για παράδειγμα στην εργασία και στην οικονομία, φαίνεται μπροστά μας να ξεδιπλώνεται ένα δίλημμα αλλά και μια επιλογή: να αντιδράς με φόβο ή να απαντάς με εμπιστοσύνη; Ο φόβος είναι ένα ακόμη χρήσιμο συναίσθημα. Ένα αρχέγονο συναίσθημα που στο “φυσιο-λογικό” του βίωμα συνήθως αποσκοπεί στο να προστατέψει κι όχι στο να καθηλώσει. Που έρχεται να προειδοποιήσει, όχι για να κατακτήσει.

Ένα συναίσθημα που, όπως και κάθε άλλο συναίσθημα, ευχάριστο ή δυσάρεστο, έρχεται και φεύγει.

Η εμπιστοσύνη δεν είναι συναίσθημα αλλά απόφαση. Στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί ποτέ να αποδείξει απόλυτα και κατηγορηματικά ότι είναι άξιος εμπιστοσύνης…
Η εμπιστοσύνη χτίζεται κι αυτό αποτελεί μια διαδικασία, δύσκολη για τον κάθε ένα μας. Το ρίσκο και η εμπιστοσύνη πάνε μαζί, καθώς χρειάζεται ρίσκο για να δημιουργήσουμε εμπιστοσύνη. Ωστόσο, δεν αναφέρομαι στην «τυφλή», άκριτη, καθηλωμένη ή ακόμα και αφελή πλευρά της εμπιστοσύνης. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, θα μπορούσε να είναι εξίσου περιοριστικό κι επιζήμιο όσο και ο “τυφλός”, άκριτος, καθηλωμένος ή μη-ρεαλιστικός φόβος. Όπως και με το φόβο, μπορείς να διαπιστώσεις τη σημασία της εμπιστοσύνης μέσα από την παρουσία της αλλά και μέσα από την απουσία της.

Η εμπιστοσύνη αποτελεί το κυριότερο θα λέγαμε “συγκολλητικό” στη δημιουργία των σχέσεων. Χωρίς εμπιστοσύνη καμιά σχέση δεν μπορεί να δημιουργηθεί, να λειτουργήσει και να αναπτυχθεί καλά. Πολλές έρευνες, τόσο για τις διαπροσωπικές σχέσεις όσο και για τις εργασιακές, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο ομάδων, οργανισμών και κοινωνιών δείχνουν πόσο σημαντική είναι η εμπιστοσύνη και πόσο μπορεί να επηρεάσει τις συνθήκες και την ποιότητα ζωής. Η εμπιστοσύνη χτίζει συλλογικότητα. Είναι δύσκολο να συνεργαστείς με κάποιον αν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη. Όταν χάνεται η εμπιστοσύνη χάνεται η εποικοδομητική συνεργασία. Χωρίς εμπιστοσύνη δεν μπορεί να υπάρχει κοινωνική συνοχή, ο κοινωνικός ιστός διασπάται.

«Χρειάζεται να πιστεύεις και να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους, διαφορετικά η ζωή γίνεται ανυπόφορη».  Άντον Τσέχωφ.

Μαρία Ξενάκη.