Η ζωή στα τέσσερα πόδια

Ένα 10χρόνο παιδί με πλησιάζει, με κοιτάζει φοβισμένο, έχει να πλυθεί μήνες, έχει να φάει μέρες. Με πλησιάζει με τις λίγες δυνάμεις που έχει μήπως θα του δώσω κάτι να ξεγελάσει την πείνα του και εγώ σηκώνω με θράσος το πόδι μου και το κλοτσάω, όπως κλοτσάς μία άψυχη μπάλα ποδοσφαίρου και γελάω, γελάω ασταμάτητα, δυνατά. Γιατί αυτό που έκανα ήταν υπέροχο, ήταν αυτό που μου βγήκε αυθόρμητα και το ευχαριστήθηκα και όλοι γύρω μου με κοιτούσαν με αδιαφορία χωρίς να έχουν καταλάβει το αστείο.

Μόνο δύο – τρεις με κοιτάνε με απέχθεια γιατί νομίζουν πως είναι ανώτεροι από ‘μένα, με βρίζουν, μου φωνάζουν, μα έτσι είναι οι άνθρωποι, δεν καταλαβαίνουν από πλάκες, ίσως φταίει που ήταν ένα παιδί, ένας άνθρωπος, δεν θα τους ένοιαζε τόσο αν η ψυχή αυτού του παιδιού είχε εγκλωβιστεί σε 4 πόδια.

Το άρθρο αυτό το γράφω με αφορμή δύο περιστατικών που βίωσα την τελευταία εβδομάδα. Κατευθυνόμουν με τα πόδια προς την πόλη, όταν συνάντησα μία μικρή σκυλίτσα, με κοίταξε τρομαγμένη, φοβισμένη και μόλις την πλησίασα έτρεξε μακριά, στάθηκα και την φώναξα, φοβισμένη και πάλι με πλησίασε, με μύρισε κι όταν σιγουρεύτηκε ότι δεν θα την χτυπήσω, έβαλε το κεφάλι της ανάμεσα στα χέρια μου. Μέτα από αυτό συνέχισα το δρόμο μου με την καινούρια μου φίλη. Της έδωσα φαγητό κι εκείνη συνέχισε το δρόμο της. Το βράδυ γυρνώντας πίσω στο  σπίτι συνάντησα μία άλλη σκυλίτσα, η οποία πρόσφατα είχε γεννήσει. Την πλησίασα, μα φοβισμένα, έτρεξε μακριά μου. Όλη τη νύχτα προσπαθούσα να καταλάβω γιατί, γιατί κάποιος να θέλει να βλάψει αυτά τα πλάσματα, γιατί κάποιος να τα αποφεύγει και να απορρίπτει τα χάδια 5 λεπτών που ζητάνε. Έχουν πάνω τους σκόνη, χώμα, λάσπη, μικρόβια και τόσες ασθένειες, ότι δηλαδή μπορούμε να συναντήσουμε σε ένα παγκάκι που θα σταθούμε να ξαποστάσουμε, σε μία κολώνα που θα στηριχτούμε για 1 λεπτό, στα ΜΜΜ, στον κολλητό μας όταν του σφίξουμε το χέρι και σε πολλά ακόμα καθημερινά πράγματα που κάνουμε και δεν παρατηρούμε τ’ αυτονόητα. Το 10χρονο αυτό παιδάκι είναι ο σκύλος που βλέπουμε έξω από την πόρτα μας, στην πλατεία, στο δρόμο όταν κάνουμε μία βόλτα. Γιατί πρέπει να βρίσκουμε αστείο τον τραμπουκισμό, όταν κάποιος χτυπάει ένα ζώο, είτε είναι σκύλος, είτε γάτα, είτε οτιδήποτε. Γιατί κάποιος να θέλει να βλάψει ένα ζωντανό πλάσμα το οποίο δε θα του προσφέρει τίποτα, ακόμα κι αν το σιχαίνεται. Γιατί να υπάρχουν όλα αυτά τα γιατί, ενώ όλα είναι τόσο απλά. Όλοι μας είμαστε ψυχές που μοιραζόμαστε τον ίδιο ουρανό, τον ίδιο αέρα, το ίδιο νερό, την ίδια ζωή. Όλοι έχουμε δικαιώματα στη ζωή ακόμα κι αν έχουμε 4 πόδια.

Νικήτας Γερόλημος